Uzman Psikolog Esra TANRIVERDİ
Hırs, insanı zirveye taşıyan bir itici güç olabilir. Ancak fazla hırs, insanı bir makineye dönüştürüp hayattan koparabilir. İnsanlar işlerinde en iyi yere gelmek için büyük fedakârlıklar yapar; daha çok çalışır, daha çok çabalar, özel hayatlarını ikinci plana atarlar. Ancak zirveye ulaştıklarında gerçekten mutlu olup olmadıklarını sorgulamaya başlarlar. Çünkü başarı, çoğu zaman yalnızlık ve tükenmişlik duygusuyla gelir.
Hayatı bir dağa tırmanmak gibi düşünelim. Zirveye ulaşmak isteyen bir dağcıyı ele alalım. O dağcı, en yüksek noktaya varabilmek için yükünü hafifletmek zorundadır. Yanına çok fazla eşya alamaz, gereksiz yüklerinden kurtulmalıdır. Ancak eğer su şişesini, gıdasını, hatta dinlenmek için duracağı anları bile feda ederse, zirveye vardığında yorgunluktan tükenmiş bir şekilde manzaraya bakacaktır. Ne gördüğü güzelliğin tadını çıkarabilir ne de iniş için gücü kalmıştır.
İşte aşırı hırs da böyle. İnsanlar kariyer basamaklarını tırmanırken yüklerinden kurtulmaya başlarlar: Önce hobilerini bırakırlar, sonra dostlarıyla geçirdikleri vakitleri…
Aileleriyle daha az zaman geçirirler, kendilerine ait anları bile unutur hale gelirler. Tüm bu fedakârlıklarla zirveye çıktıklarında, arkalarına baktıklarında koca bir boşluk görürler. Çünkü kazandıkları her şey, yolda kaybettikleriyle gölgelenmiştir.
Hırsın Kör Noktası ve Cesaretin Gücü
Hırsın temel tetikleyicisi çoğu zaman paradır. İnsanlar daha çok kazanmak, daha konforlu bir yaşam sürmek ister. Fakat burada şu soru ortaya çıkar: “İyi yaşamak” gerçekten sadece maddi zenginlikle mi mümkündür? Çok iyi bir işin olabilir, yüksek maaş kazanıyor olabilirsin, ancak bir gün aynaya baktığında “Ben kimim?” sorusuna tatmin edici bir cevap veremiyorsan, o başarı ne kadar anlamlıdır?
